WMC 2009 Recensie
maandag, 27 juli 2009 RECENSIE Alex Schillings leidt orkest van Peer naar een verdiende derde plaats Spaans orkest maakt diepe indruk
Gehoord: concertwedstrijden
in de concertafdeling
harmonie-orkest. Waar: Rodahal Kerkrade (24, 25 en 26 juli)
door Maurice Wiche
Over diversiteit was er niets te klagen afgelopen weekend. Scandinavië werd vertegenwoordigt door een Noors korps, het enige Spaanse gezelschap in de concertafdeling kwam met een mammoet-orkest van liefst 150 man (!), de Belgen waren weer van de partij en met orkesten uit respectievelijk Oostenrijk, Duitsland en Zwitserland werd in de Rodahal de voorbije dagen een stevig woordje Duits gepraat. Welke ensembles konden aansluiting vinden bij de top en welke vielen daar buiten?
Een topper was in ieder geval het Spaanse Sociedad Musical l’Artistica Manisense, want voordat er ook maar één noot had geklonken hadden ze al een record op zak, namelijk dat van grootste orkest van dit WMC. Maar ondanks die grote massa openbaarde zich direct vanaf het begin een klank die van flinterdun - werkelijk muisstil - tot aangenaam vol reikte. Nooit té hard,
nooit overspannen, steeds in een perfecte balans. En dat is knap met zo’n aantal, razend knap. Van het glinsterend goudgeel van de sappigste olijfolie tot het robijnrood van de beste rioja ontvouwde zich een prachtig kleurenpalet waar de Spaanse schilder Salvador Dali van zou watertanden. Ja, zo’n orkest mag Mahler spelen (het slotdeel uit de 1ste symfonie), mag het walhalla van de symfonische kunst betreden. Bij zo’n ensemble mis je de strijkers niet.
De tweede uitschieter kwam van de hand van de Belgische Koninklijke Harmonie van Peer en zij tapten uit een totaal ander vaatje. Hun concert was een totaal-ervaring: louter originele muziek, geheel ondersteund door live-beelden, en alles ondergeschikt aan één thema, namelijk Pieter Bruegel de Oude, geboren in Peer. Slimme jongens, die Belgen, niet naar het WMC gekomen voor zomaar een deun. Voeg bij dit alles het hoge technische niveau van dit orkest en de vakkundige, expressieve leiding van de Limburgse dirigent Alex Schillings, en dan weet je dat het wel goed zit.
De overigen schoten tekort voor een klassering in de top, al was de prestatie van het Sinfonisches Blasorchester Ried (Oostenrijk) alleszins bemoedigend. Dirigent Karl Geroldinger was een stevige rots in de branding en had de zaken goed in de hand. Hij controleerde, liet de noten voor zich spreken, en reeg als vanzelf alle kleuren aaneen. Af en toe miste je wel wat impulsen - zoals in het verplichte werk - maar dat werd in het keuze-programma ruimschoots gecompenseerd.
Ook het Blasorchester Siebnen uit Zwitserland kon zich niet meten met de beste ensembles. Hoogtepunt van hun optreden was Demons Dance van Hardy Mertens: een stuk voor alpenhoorn(!) en harmonie-orkest. Mysterieuze en geagiteerde klanken vochten om voorrang, en solist Martin Roos deed zijn uiterste best om boven het orkestraal geweld uit te komen (al lukte dat niet altijd). Zoiets hoor (en zie) je niet vaak.
Het Landesblasorchester Baden-Würtemmberg heeft Stuttgart als standplaats, oftewel de stad waar de Mercedes geproduceerd wordt. Maar een solide Mercedes was dit orkest niet. Daarvoor ronkte de motor te hard, waren niet alle onderdelen goed afgesteld en was het raderwerk te grof. Begeestering en enthousiasme genoeg, dat wel, maar daarmee alleen win je de race niet. De Noorse Musikkforeningen Nidarholm tenslotte kwam individuele kwaliteit tekort en had daarentegen juist wel wat meer vuur kunnen gebruiken. Te vaak klonk het schools en spanningsloos. Daarnaast vergat dirigent Andersen Espen de messen te slijpen voordat hij aan de sabeldans in het verplichte stuk begon.
